GOORBLUES 2009
website

JUNE 06/07 - GOOREIND (WUUSTWEZEL)

comments: mail

De aftrap voor dit weekendje Blues & Roots was voorbehouden  voor de Belgisch/Nederlandse formatie The South. Deze formatie bestaat uit frontvrouw Janne Swolfs (vocals), Arthur Birzak (guitar), Maurice Leito (bass), Hans Vankerkhof (keyboards), Frans Kwekkeboom (sax) en Gerrie Vanheck  (drums). Ik moet eerlijk bekennen dat dit voor mij de eerste maal was dat ik deze formatie aan het werk zou zien al had ik de vocale kwaliteiten van Janne recent hier in’t café al kunnen bewonderen toen ze bij het concert van Reba Russell een klein gastoptreden voor haar rekening had mogen nemen.

Hun repertoire gaat tamelijk breed van Little Feat over Willie Dixon en Freddie King naar Willie Deville en wanneer je deze muziek in je valies hebt steken kan het alleen maar goed zijn en toch… ja toch, hebben ook de mensen van The South niets aan het toeval overgelaten en zijn ze richting Gooreind gekomen met extra blazers zodat ze hier garant konden staan voor een vlekkeloos optreden.  Negen man op het modium, das nie niks! Dus volle gaaaaz.

Blues en swing, het zit allemaal in het programma dat Janne en haar gevolg hier hadden uitgekiend met nummers als ‘Good Time Feeling’, ‘Take The Heat’ en ‘U Can Have My Husband’ dat we kennen van de ondertussen spijtig genoeg overleden Queen Of The Blues…Koko Taylor.  Jammer genoeg is er voor de openingbands op een festival altijd wel een ietsje te weinig respect en wordt er in het begin altijd wel wat ‘gesocialized’  iets wat hier op Goorblues niet anders is. Tijdens mijn gesprek met de mannen van Hamme (Blues Aon daa Stoazze) werd mijn aandacht toch weer snel aangescherpt bij de eerste tonen van Billie Holliday’s ‘God Bless The Child’ en niet alleen door het vocale van dit nummer door Janne maar zeker ook door het intens brengen van een trompetsolo om u tegen te zeggen. Dit was alvast klasse!

Allee we waren terug in de tent gelokt in plaats van eruit en dit mochten we op de rekening schrijven van The South. Sterke opener voor het festival.

HARMONICA SHAH (US)
webpage
video

THE LITTLE BOOGIEBOY BLUESBAND (NL)
website

Met nog lome leden van een trouwfeest van gisteren, een vriend die na twintig jaren cohabiteren ineens alles op papier wou en dat dan meteen afkondigde door middel van één feestje met alles erop en eraan, en voorzien van alle oren en poten, euhhh..dus ..kwam ik aan in Gooreind. Moeilijk is dat niet voor mij om vinden. Als ik thuis langs mijn achterpoortje vertrek, rijd ik zo los de A12 op in Meise. Buiten de spitsuren is de ring om Antwerpen desolaat gebied. En dan is het nog juist zaak om eens voorbij kleine bareel de afslag naar ’t Goor niet te missen en zijn befaamde danscafé langsheen de chaussée.  Al die tijd blijf ik dus op de A12 en het berooft mij van amper een half uurtje van mijn leven. De goden zij geloofd. Maar waar is gretverdomme de rest van blues- en rootsminnend Vlaanderen en België bij extensie ?

Liggen zij dan in lethargische onmacht te wachten op het einde der tijden ? Zien zij de engel des wrake reeds opdoemen aan de wazige einder ? Reden te meer om op te staan uit je alkoof en de afstand te vergroten met je spookbeeld. Onderweg zijn is leven. Wij geloven in ‘on the road’ en alles en allen dat dat met zich meebrengt. Wij zinderen, tot de dood ons scheidt. Maar dat, beste vrienden willen we nog niet geweten hebben.

Het podium is net betrokken door een stelletje schorem, tuig van de richel, allochtone rockers uit California...Moonlight Cruisers met Chicano-roots. Maar schijn bedriegt ook hier alweer. Tony Pelayo, de crooner van de gang, is ondanks zijn norse voorkomen, zijn getatoeëerde boomstam-armen en zijn verhangendeid aan tequila, een hoogst beminnelijke kerel, zo een waar je wat aan hebt.

En double-bassist Tony Macias, gitarist Al ‘Whirly Fingers’ Martinez en drummer Aaron ‘Redburns’ Martinez zijn al net zo inschikkelijk. Hun muziek is één en al energie, een afwisseling van rockabilly en cumbia. Een mengeling van Paladins en Los Lobos, van Blasters en Blazers. Ze blaken van punkabillity, mariachis op ellentrik en speed, een eruptie van levensgenot. ‘Ablamos español. Ayayayaiii, cantamos en español, tequila está nostr’ agua y los chicharrones estan nos juguetes !’

Back home wordt hun muziek cumbiabilly genoemd, wie zijn wij dan om dat niet te doen ? Bij het inzetten van de Chicharones-song roepen ze dat ze hie-jet zen. Don’t you ? Hie-jet means horny you know ? Ze kunnen al een aardig mondje vloms na twee weken toeren langs velden en beemden. Bravo voor de Cruisers, ze hebben meteen iedereen van koud naar bedrijfswarm. Sommigen overhitten al.

The Juke Joint Pimps noemen zichzelf een humoristische bluesband. Nu weet iedere niet wereldvreemde burger dat Duitser zijn en humor hebben, quasi onverenigbare kwaliteiten inhouden. Toch slaagden Michaël Wagener en T-man Michalke erin een glimlach op onze lippen te toveren. Een prestatie, toch ? Om ons echter een onbedaarlijke bulderlach te ontlokken, zullen ze nog ettelijke jaren moeten oefenen. Maar we waren zowiezo niet gekomen om stand-up comedians aan het werk te zien.

Blues kunnen ze spelen, zowel country als delta als chicago, en gospel, honky tonk en texaanse. “Trouble, Rollin’ and Tumblin’, Tough Enough, Mannish Boy, When the Pimps Go Marchin’ In (humor !!!), Walkin’ by Myself”. Ze spelen een vijfentwintigtal songs, alle uit het verheven repertorium van de verguisde Afro-Amerikaan. Hebben we dan niet veel gelachen, we hebben dan toch alleszins genoten van hun rootsy blues. Houden zo.  

Talrijk zijn de artiesten die zich een artiestennaam aanmeten, omdat hun eigen naam niet voldoet aan bepaalde marketingvoorwaarden of ronduit belachelijk is. Louis Windzak kan zich dergelijke futuliteiten niet aantrekken. In Suriname zijn het allemaal –zakken.

Ik had me in een onbewaakt ogenblik eventjes laten onderuit glijden in de luwte van backstage, om een oogje dicht te knijpen, onder het motto “recupereren als je tijd hebt”. In mijn kortstondige zalige rust, droomde ik van de ongeëvenaarde koning van de soul Music, Otis Redding. Ergens op een festival was hij aan het soundchecken en ik stond erbij. Wanneer kon dat geweest zijn ? Michel vroeg me of het gesmaakt had en ik was plots weer bij de zijne. In de loop van de jaren heb ik geleerd te soezelen met open ogen. En ik kan ogenschijnlijk indommelen en toch elk nummer van een concert horen en registreren. Noodzaak en omstandigheden kweken eigenaardige doch aangepaste vaardigheden. Doch dit betekende dat ik niet had gedroomd. Ik veerde recht en schoot naar frontstage. Wel, wel…dat was de stem van Louis Windzak , zowaar een reïncarnatie van de enige ware.

“I Can’t Turn You Loose, These Arms of Mine, Fa-Fa-Fa-Sad Song, Try a Little Tenderness, Pain In My Heart, Dock of the Bay, That’s How Strong My Love Is, Respect, Try a Little Tenderness.” De band opende met “Green Onions” zoals echt, maar er was wel geen Steve Cropper te bespeuren. Er ontbrak wat punch. Maar misschien hadden ze wat meer enthousing van een publiek nodig. Halverwege de set liet Louis’ stem het een beetje afweten. Een verkoudheid ? Of een gemis aan techniek ? Hoe het ook zij, wij hebben genoten. Otis Redding interpreteren is niet van het simpelste dat er op deze wereld is. Daarom…driewerf, jawel.

Het siert de organisatoren van Goorblues dat ze eigen mensen als top of the bill plaatst. Bluezilla is namelijk aan de Kempische zandgronden ontgonnen in het jaar des heeren 2001. Het achtervoegsel –zilla wordt in het Angelsaksisch toegepast om iets aan te duiden wat groots of monsterachtig is. Een vergrootwoord als het ware, opponent aan verkleinwoordjes eindigend op –je in ’t vloms. Hadden ze de vreselijke Godzilla voor ogen toen ze voor hun naamkeuze stonden ? Het vreselijke monster dat in de fifties en sixties elke dag opnieuw steden als New York en Atlanta terroriseerde in de comic strips van de Herald Tribune en the New Yorker. Of hebben ze zich genoemd naar Mudzilla, de mythische en monsterachtige reuzegarnaal die in de monding van de Mississippi zou gehuisvest zijn ? 
Peu importe, zeggen ze in ’t Frans, feit is dat Bluezilla zijn achtervoegsel verdient. Een jamband als deze vind je nog maar mondjesmaat in onze contreien. En dat ook deze band aan zijn, weliswaar tweede, reünie toe is, betekent dat we het binnenkort zonder hen zullen moeten stellen. Tenzij… je weet dat bloed kruipt, waar het niet lopen kan… ze voor zichzelf vooralsnog gaan uitmaken

dat er geen geldige reden en geen wettelijke gronden zijn  om te stoppen met het maken van eerlijke en heerlijke blues. Hoewel ze officiëel in 2006 reeds zijn opgehouden te bestaan, laat dat zich amper horen in hun enthousiaste jammen. Als ik hem zo bezig zie, kan ik me niet voorstellen dat zanger/gitarist Stef Peire morgen zijn stratocaster aan de wilgen zou hangen. Niet vóór hij dood is, en dan nog ! En Paul Van Den Berg al evenmin. Ondanks enig onverdiend gezondheidsprobleem, straalt het geluk van zijn wezen als hij met zijn witte flying V, tussen het volk kan laveren. Toetsenman Niels Verheest is verhangen aan zijn kornuiten en weet het juiste instrument toe te voegen aan het nummer dat aan de orde is. En niet te vergeten die rhythm section ! Een stevige steiger die bassist Jan Meyers en drummer Beer Cogen onderbouwen. Met een dergelijke, hechte basis kan men onmogelijk tussen wal en schip sukkelen.

Met smaak en vooral een hoge dosis respect voor de originals, weet Bluezilla ons te vergasten op minstens vijfentwintig songs van zeer hoge kwaliteit, ook in hun uitvoering. Laat dat nu door de wol gekleurde standards zijn als “Messin’ with the Kid”, “Crossroads”, “Dust My Broom”, “Bullfrog Blues” of “Sweet Home Chicago”, tevens meezingers van belang, of enkele mooie, zeer dansbare tearjerkers als “Love Her with a Feeling”, “I’ll Play the Blues for You”, “Need Your Love So Bad” of “Every Day I Have the Blues”, het is gemeend. Ze klinken niet als gecloonde en geklooide covers, maar als ingeleefde en aangepaste ‘renditions’ van evergreens met eeuwigheidswaarde. Zoals Clapton en Gallagher het hen al voor deden.

Nu we het toch hebben over deze gerenommeerde Britten, Bluezilla klinkt ook zeer Brits, als in de tijd van de Bluesboom, je weet wel, toen de blanke Amerikanen de blues ontdekten via Britse bands als The Bluesbreakers, The Yardbirds, Fleetwood Mac (Peter Green’s) en de Rolling Stones. Dat was tevens onze eerste kennismaking, op dertienjarige leeftijd, met de blues, en het begin van queeste naar de origines van deze prachtige muziek. We zijn er nu nog mee bezig.
De mannen bleven doorgaan, zo van ‘we zijn hier nu toch’… “Goin’ Up the Country” luidde een stevige resem bisnummers in, waaronder een zeer speciale eigen versie van “Hey Joe” een nummer van Billy Roberts, maar onder ons beter gekend van Jimi H. Uiteindelijk was het het respect voor de nachtrust van de buren, die Paul er toe deed besluiten een punt te zetten achter dit smakelijke concert. Het was immers ongemerkt al twee uur geworden. Gelukkig gaan ze in ’t Goor niet te vroeg slapen.

Het zou spijtig zijn mocht deze band vanaf morgen enkel nog deel gaan uitmaken van een stukje Belgische bluesgeschiedenis, met de datering °2001-†2009 in de titel, en verder niets meer. Sunne (zonde), zeggen ze bij ons.

En sunne ook, mocht dit de laatste editie van Goorblues zijn. Maar begrijpelijk vanuit het standpunt van de sympathieke organisatoren Paul en Michel en al hun naastbestaanden en medewerkers. Want dergelijke bedroevende opkomst zoals we hier dit weekend hebben gekend is een enorme aderlating voor deze mensen, en heus niet alleen financiëel. Ook de inzet en het doorzettingsvermogen hebben een enorme deuk gekregen. Hun vertrouwen in de bluesliefhebber is beschaamd, en terecht. Ik kan alleen maar zeggen, met enig collectief schaamrood op de keunen, proficiat mannen, goed gewerkt en … mijn geijkte hieropvolgende cliché van ‘houden zo’ moet ik schrappen, wegens ongepast. Want dergelijke situatie is niet te houden.
De toekomst zal het uitwijzen, in elk geval tot in café ’t Goor, mannen. Toy-toy.

witteMVS